Smutne jest to iż tak wiele wspaniałych filmów europejskich nie ma w Polsce szans na to aby zostać zaprezentowana szerszej widowni. Włoskie Rosso come il cielo to nie pierwszy przykład kina które zostało odtrącone, bo się "nie sprzeda". Co roku na ekrany rodzimych kin wchodzi kilkadziesiąt badziewiastych, nic nie wartych mordobić zza oceanu. Rzemieślniczych pełnych banałów filmideł, które tylko dzięki coli i popkornowi w ogóle egzystują. Szkoda że Europa wciaż postrzegana jest tak stereotypowo. Że to dla zwykłego Polaka kino nadambitne pełne niezrozumiałych treści. Szkoda bo postrzeganie Europy przez kino Bergmana Greenewaya czy nawet Kusturicy nie daje jej pełnego obrazu. Bo Europa to także takie filmu Jak Io non ho paura Gabriele Salvatoresa, Joyeux Noel Christiana Cariona, czy właśnie Rosso come il cielo Cristiano Bortone. Kino środka, ustępujące miejsca wydumanym wizualizacją Greenewaya, ale przekazujące ciekawe treści. Bortone tworzy piękny film o ludziach, o naszej nietolerancji, niezrozumieniu innych, braku umiejętności akceptacji. Pokazuje też że człowiek pozbawiony wzroku w niczym nie jest gorszy niż ktoś pełnosprawny. Niby banał, ale podany w tak piękny i ożywczy sposób (a przy tym reżyser nie wpada w ckliwy sentymentalizm który jest tak charakterystyczny dla tego typu cukierkowych produkcji zza oceanu), że należą mu się wielkie brawa. Radzę również oglądając ten film zwrócić uwagę na prześliczną muzykę Ezio Bosso (włoskiego wirtuoza kontrabasu). Bez niej nie byłoby tego niesamowitego klimatu. Słowem polecam film wszystkim którzy lubią dobre kino.