Lisa to piękna, trzydziestoparoletnia, spełniająca się zawodowo kobieta, która brak życia uczuciowego rekompensuje sobie nocnymi wizytami w undergroundowym fetish clubie. Jej z pozoru poukładane życie nagle zaczyna wymykać się spod kontroli, zarówno w sferze prywatnej jak i zawodowej, kiedy okazuje się, że tajemniczy sprawca brutalnie morduje jej partnerów i partnerki seksualne, z którymi zabawiała się we wspomnianym wcześniej przybytku.
Film jest nawet profesjonalnie zrobiony i nie wali po oczach amatorszczyzną, dobre wrażenie robią zwłaszcza świetnie wykonane, brutalne i krwawe sceny mordów, podobnie jak nakręcone ze smakiem sceny erotyczne. Jest trochę kiczowatych momentów (np. scena w której główną bohaterkę goni jakiś babsztyl z mieczem samurajskim - to wyszło niezamierzenie komicznie), a sceny w biurze są sztuczne jak w podrzędnej telenoweli, ale to się da przeboleć, jedyne co naprawdę poważnie mnie zraziło to sposób rozprawienia się z mordercą. Boże, co za kicz zupełnie nie pasujący do filmu. Kto widział ten wie o czym mówię.
Fabuła może i jest naciągana, ale nie bądźmy hipokrytami. Większość filmów z nurtu giallo, z największymi klasykami włącznie, ma naciąganą, niekiedy wręcz niedorzeczną fabułę i w tym m.in. leży urok tych filmów. Ja tego więc elementu nie uznaję za wadę, a raczej za ukłon w stronę filmów, na których Tulpa się wzoruje - podobnie jak brutalne morderstwa z wykorzystaniem ostrych narzędzi, zmysłową nagość, igranie z kolorystyką i oświetleniem (wnętrze klubu), czy w końcu podręcznikowy wręcz strój mordercy (czarne rękawiczki, czarny kapelusz i długi, skórzany płaszcz).
Na pewno wyszło to lepiej niż ostatnie dokonania Dario Argento w tym temacie. A jeśli chodzi o hołd złożony gatunkowi, to ja zdecydowanie wolę taki hołd niż np. art-house'owe pierdy w stylu "Amer".