Tak jak w tytule, czyli obserwujemy życie bezrobotnych z wyboru, którzy na codzień trudnią się przesiadywaniem przed barem, graniem w karty i rozmowach o niczym, od czasu do czasu mając do czynienia z policją.
Film skupia się na jednym z nich, tytułowym Włóczykiju. Najbardziej zaskakuje jedna rzecz: chłopak "kocha" dziewczynę z którą mieszka jednak, żę jemu pracować się nie chce to zostaje jej alfonsem,a ona ląduje na ulicy. Kiedy trafi do więzienia znajdzie sobie nastpną. Mamy też sceny w których wydaje się zakochany, ale tak naprawdę trudno odgadnąć o co mu chodzi, tymbardziej , że odwiedza także kobietę z którą ma dziecko (!).
Podobało mi się ukazanie w obiektywie kamery rozsypujacych się ruinę przedmieśc Rzymu, gdzie toczy się akcja i gdzie biedota prowadzi swe jakże czasem odrażajace życie. Kamera naprawdę fajnie pracuje momentami. Genialna jest scena snu bohatera, która zdaje się być prorocza, chociaż inaczej wyobrażałem sobie zakończenie.
Film można porównać do "Wałkonii" Felliniego z tego samego okresu, gdzie także poznajemy poczynania tytułowych obiboków, tyle, że oni mają perspektywy, ich życiu w końcu się zmienia, osiągają stabilizację - to był po prostu moment młodzieńczej beztroski który się kończą pierwszą pracą czy rodziną. We "Włóczykiju" natomiast postacie tkwią w marazmie i błędnym kole lenistwa i nocnej włóczęgi, a także przejmującej biedy.

Mimo wszystko ciekawy obraz, grany w całości przez naturszczyków, a jednocześnie przekonujący do prawidzwości bohaterów.

7/10